۞جوانان دارالولایه سیستان۞

شب در عالم خواب،آن حضرت به او فرمود:هنگامی که دروازه شهر باز می شود بیرون برو و اول کسی را که دیدی امانت خود را از او مطالبه کن،او به تو می رساند،چون بیدار شد،از شهر خارج گردید،اول کسی که دید،پیری عابد و زاهد بود که پشته هیزمی بر دوش داشت و می خواست آن را بفروشد و به مصرف عیالش برساند؛پس حیا کرد که از او چیزی بخواهد و به حرم مطهر بازگشت.شب دیگر در خواب همان سخنان شب گذشته را به او گفتند.فردا همان شخص را دید و چیزی نگفت.شب سوم نیز همان را که شب های گذشته گفته بودند به او گفتند و روز سوم نیز همان مرد شریف را دید.به ناچار حالات خود را برایش گفت و مطالبه امانت از او کرد.

آن بزرگوار ساعتی فکر کرد،سپس فرمود:فردا بعدازظهر نزد دکان عطار بیا،تا امانت را به تو برسانم.
فردا هنگام اجتماع خلق،زاهد نزد عطار آمد و فرمود:امروز موعظه کردن را به من واگذار،او قبول کرد.

پس به مردم گفت:ای مردم!من فلان،پسر فلان هستم و از حق الناس سخت در هراسم و به توفیق الهی دوستی مال دنیا در دلم نیست و اهل قناعت و عزلت هستم،با این اوصاف پیشامد ناگواری برای من واقع شده است که می خواهم امروزشما را از آن باخبر کنم و شما را از سختی عذاب الهی و سوزش جهنم بترسانم و بعضی گزارشات روز جزا را به شما برسانم.

بدانید که من محتاج به قرض گرفتن شدم،از یک نفر یهودی ده قران قرض گرفتم و شرط کردم که در مدت بیست روز به او پس بدهم یعنی روزی نیم قران به او بدهم؛تا ده روز نصف طلب را به او رساندم و بعد او را ندیدم،احوالش راپرسیدم،گفتند:به بغداد رفته است.

پس از مدتی شبی در خواب دیدم،گویا قیامت برپا شده است و مرا و مردم را برای موقف حساب احضار کردند.
من به فضل الهی از آن موقف خلاص شدم و جز بهشتیان رو به بهشت حرکت کردم،چون به صراط رسیدم،صدای نعره جهنم را شنیدم و پس از آن،مرد یهودی را دیدم که مانند شعله آتش از جهنم بیرون امد و راه را بر من بست و گفت:پنج قران طلب مرا بده و برو.پس زاری کردم و گفتم:من در مقام جستجو از تو بودم و تو را ندیدم که طلبت را بدهم.
گفت:تا طلب مرا ندهی نمی گذارم رد شوی.
گفتم:اینجا چیزی ندارم.

یهودی گفت:پس بگذار یک انگشت خود را بر بدنت گذارم تا کمی از سوزش من کم شود،من این مطلب را پذیرفتم.پس انگشتش را بر سینه ام گذاشت از سوزش آن جزع کردم و بیدار شدم،دیدم جای انگشتش بر سینه ام زخم شده است و می سوزد،تا به حال هم مجروح است و هر چه مداوا کردم فایده نبخشید،سپس سینه خود را گشود و نشان مردم داد چون آها دیدند،صداها به گریه و ناله بلند شد.

عطار نیز از عذاب الهی سخت هراسان شد  مرد هندی را به خانه خود برد و امانت را به او داد و معذرت خواست و طلب حلالیت کرد.

نویسنده : محمد جواد صابریان ثانی